σοκολατένια όνειρα!

Χθές βράδυ..είδα ένα όνειρο..ένα όνειρο απο σοκολάτα!!!!!
Περπατούσα στο δάσος ώσπου είδα ένα πολύ όμορφο σπιτάκι φτιαγμένο απο ζαχαρωτά...μήπως παρασύρθηκα απο το παραμύθι που έλεγα χθες βράδυ στα μικρά μου..μπά!!!να το και πάλι εκεί βαθυά στο δάσος ένα υπέροχο μικροσκοπικό σπιτάκι γεμάτο μυρωδιές απο γλυκά και ζεστή σοκολάτα...

το πλησίασα σιγά σιγά και μπήκα μέσα χωρίς να ξυπνήσω τους ποντικοφύλακες του σπιτιού...

κι εκεί αρχίζει το όνειρο...ειδικά εάν προσπαθείς απεγνωσμένα να χάσεις κανένα κιλό!!!Παντού έβλεπα γλυκά...ακριβώς στο χώλ του σπιτιού υπήρχε ένας δίσκος με σοκολατένιες φράουλες...

έφαγα μία στα γρήγορα και ξάφνου μπροστά μου μία ολόκληρη τάρτα απο φράουλες..λές και μπήκε ο Μάιος..τόσο φρέσκιες ήτανε!!!

Για να πω την αλλήθεια έφαγα ένα κομμάτι...

Αμέσως προχώρησα πιο μέσα και απο την κουζίνα ερχόταν μία υπέροχη μυρωδιά...ζεστοί ζαχαρωμένοι λουκουμάδες....

Πήρα μιά κουπα,την γέμισα με λίγη ζεστή σοκολάτα και έκατσα να απολάυσω ότι βρήκα στην κουζίνα...

λουκουμάδες για ζεστά κρουασάν βουτύρου;;;;;....

ε!!ποιός θα μ' έβλεπε,ας φάω κι απο τα δύο!!!

Λίγο πρίν φύγω απο την κουζίνα βούτηξα το δαχτυλάκι μου σε ένα απο τις 12 σοκολατένιες κρέμες που ήταν ακουμπησμένες σε ένα ξύλινο τραπέζι....

Πήγα στο σαλόνι κι εκεί κάποιος είχε αφήσει ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας...

Βγήκα στην βεράντα και το αεράκι μου έφερε στην μύτη λίγη κανέλα...μπά απο πού;;;; μα τί λέω , μπροστάμου ένα ολόκληρο κομμάτι τιραμισού...μα πως να αντισταθώ..έκατσα και την τσάκισα....

Καθώς ανέβασα το βλέμμα μου είδα μία ταμπέλα στον κήπο που έγραφε...

Ωχ!!!! καλά κατάλαβα...στον παράδεισο βρισκόμουνα...τότε ένα χέρι με κούνησε και με γύρισε πίσω στο κρεβάτι μου....Ήταν ένα όνειρο,ένα όμορφο όνειρο!!!!

Αμέσως μόλις ξύπνησα είπα να σας το διηγηθώ και να στείλω ένα βραβείο ζαχαροπλαστικής στην πολυαγαπημένη μου φίλη γαστερόπληξ..πο άμα με διαβάζει αυτή την στιγμή ας μου πραγματοποιήσει ένα απο τα τόσα εικονικά γλυκά που γεύτηκα στο όνειρό μου...όσο για την δίαιτα...ας μην βάλει ανανά για να πώ πως κάνω την δίαιτα του ανανά..για όσους την ξέρουν!!!!!!

ΥΓ//ΝΑ ΠΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΗΝ ΓΑΣΤΕΡΟΠΛΗΞ,Η ΟΠΟΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕ ΜΕ ΜΙΑ ΣΟΚΟΛΑΤΟΠΙΤΑ....ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΗΝ ΧΑΛΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΗΡΟΥΝΙΕΣ ΜΟΥ!!!!!!!!!

Χρόνια πολλά αγάπες μου!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΠΑΜΠΑ ΠΟΥ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΝ ΔΙΝΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ,ΣΤΕΡΝΟΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΡΠΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ...ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ,ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ,ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΦΥΓΕΤΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

μαμά κάποτε ήσουν κι εσύ μικρή;

"-Α..ρε Πασχαλάκη τί ερώτηση είναι αυτή..και βέβαια υπήρξα μικρή και μάλιστα σκανδαλιάρα σαν εσένα..."



Αυτή του η αθώα ερώτηση ήταν για μένα λες και άνοιξα το κουτί των αναμνήσεων.Όλοι κάποτε ήμασταν παιδιά και μάλιστα όλοι έχουμε να θυμόμαστε την παλιά τη γειτονιά..γι' αυτό διάλeξα και σας έβαλα το τραγούδι του Μαζονάκη για να το ακούσετε και να έρθουν και σε σας στιγμές του χθές!

Έχω πολλά να θυμάμαι μα πιο πολύ εκείνο το ρολόι που πήγαινε 5.30 μμ και τα βιβλία κλείνανε.Έτρεχα να χτυπήσω την απέναντι ακριβώς πόρτα μας για να συναντήσω την Ντίνα ,την καλύτερη μου παιδική φίλη και ύστερα να πάμε να χαθούμε στα στενά της Χαριλάου και να ψάξουμε για κανένα γατάκι ή σκυλάκι , να το κουβαλήσουμε σπίτι μας για να γίνει η παρέα μας.Χρόνια ανέμελα να πώ; δίχως πονηριά.Τα λεφτά δεν μετρούσαν για μας,αρκεί να είχαμε καμία δραχμή στη τσέπη μας και να πάρουμε κανένα παγωτό χωνάκι....



ακόμα ακούω φωνές απο την παλιά μου γειτονιά...παιδικές φωνούλες και γέλια πολλά....εσείς;;

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!

Πολύ όμορφη λέξη η Καλημέρα!
Σήμερα το πρωί,αφού πήγα τα παιδιά στην στάση όπου περνάει το σχολικό...έβαλα τα χέρια στις τσέπες μου και διέσχισα τον δρόμο της Λαμπράκης με κατεύθυνσητο αρτοποιείο της γειτονιάς μου...καθώς έπειθα τον εαυτό μου πως μονάχα μία κασερόπιτα θα έπαιρνα για τον σύζυγό μου κι όχι και για μένα..άκουσα μιά φωνή γιέρικη να μου λέει "καλημέρα!"
Γύρισα και δεν είδα κανέναν,μάλλον παράκουσα,είπα και συνέχισα τους διαλογισμούς μου...
"καλημέρα!"
Αυτήν την φορά ήμουνα σίγουρη πως το άκουσα..Ακριβώς απο πίσω μου ήταν μία γιαγιάκα η οποία δυστυχώς βρισκόταν σε καροτσάκι κι έτσι το βλέμμα μου στράφηκε προς το πάτωμα...
"Συγχνώμη δεν σας είδα,και βέβαια ΚΑΛΗΜΕΡΑ!" της είπα και της έδωσα το χέρι μου."Είστε απο δώ;δεν σας έχω ξαναδεί!'
Κι εκείνη μου είπε πως 72 χρόνια μένει στην Τούμπα...απο τα 12 της...και πως μονάχα 7 ηώρα το πρωί μπορεί να κάνει βόλτα γιατί τις άλλες ώρες ο κόσμος μπλοκάρει τις διελεύσεις για αναπηρικά καροτσάκια κι έτσι αναγκάζεται και κλείνεται απο νωρίς στο διαμέρισμά της..Και σήμερα ήταν τυχερή που βρήκε εμένα και είπαμε μιά καλημέρα!
Στα γρήγορα τη ρώτησα αν έχει λίγο χρόνο εύκαιρο και πήγα και πήρα απο μία κασερόπιτα και την φάγαμε έτσι στα γρήγορα! Εγώ στα όρθια κι εκείνη καθιστή όπως πάντα!
Μου θύμησε για λίγο την γιαγιά μου,όχι στην όψη αλλά στο πόσο κοινωνική ήτανε και στο πόσο δυναμική έδειχνε!!!
Μου έδωσε την ευχή της κι εγώ της ζήτησα να δώσει και μία ευχή στα παιδάκια μου...κι εκείνη μου είπε "Βαμβάκι να γίνουν τα μαλλιά τους!'

Σ' ευχαριστώ γιαγιάκα!
Καλημέρα και πάλι!!!!!!!

Πόσο απλό είναι να πείς καλημέρα με κάποιον που είδες μόλις στον δρόμο και πόσο δύσκολο γίνεται στα στενά της πόλης μας............
Πείτε ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Θα νιώσετε πολύ όμορφα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η δουλειά ξεκίνησε...

Το τηλέφωνο χτύπησε,ό Πεντάλοφος μας περίμενε για να γνωρίσω απο κοντά άλλο ένα ξενοδοχείο ή μάλλον ξενώνα θα το λεγα.Πραγματικά υπέροχο χωριουδάκι...καθαρός αέρας,μικρά δρομάκια για περπάτημα.Κατα τ'άλλα,σιωπή! Κανένας δεν περπατούσε στους δρόμους παρα μονάχα κάποιοι κυνηγοί οι οποίοι έγδερναν ένα αγριογούρουνο και ύστερα το τεμαχίσανε για να το χωρίσουν σε ίσα κομμάτια...Παραδοσιακά όλα όσα μπορούσε να σου προσφέρει.Να σας πω την αλήθεια πέρασα πολύ όμορφα άν εξαιρέσω τον ξενώνα όπου το βράδυ γίναμε εμείς οι κυνηγοι και σκοτώναμε ΣΚΟΡΠΙΟΥΣ! Ναι καλά ακούσατε...και η μεγαλύτερη πλάκα ήταν το πρωί που παραπονέθηκα στον σπιτονοικοκύρη και μου είπε με ένα απαθέστατο ύφος "Α! σιγά καλέ,άκακοι ήτανε,άμα με ρωτούσατε απο βραδύς θα σας το λεγα για να μην φοβάστε!"
Έτσι απλά και βουνίσια μας το είπε...Δεν πειράζει όμως αυτός θα χάσει μόλις μάθει πως με στείλανε για δουλειά! Παρ' όλο αυτά εγώ πέρασα υπέροχα..Επιζητούσα την τόση ηρεμία και την απόλαυσα πιστέψτε με!

Ένα αντίο στην γιαγιά μου!

Αρκετές φορές άνοιξα και έκλεισα την σελίδα "νέα ανάρτηση"...

Τί μπορώ να γράψω για κείνην,πώς να σας πείσω για το πόσο πολύ διαφορετική ήταν η δική μου η γιαγιά.Χθές βράδυ ο άντρας μου γύρισε και με ρώτησε μέσα στο αυτοκίνητο " πώς νοιώθεις; "
Δεν απάντησα...απέφυγα....δεν ξέρω ή μάλλον ξέρω αλλά όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο σ' όλη την κηδεία ήμουν δυνατή,σκληρή με την πραγματικότητα και ρεαλίστρια...Έτσι ήθελα να είμαι γιατί έτσι μου έμαθε εκείνη.Τα τελευταία της λόγια μέσα απο μία εξομολόγηση που μου έκανε στο δωμάτιο της ήταν πως αγαπούσε περισσότερο την Ειρήνη.Όχι γιατί είχε τ' όνομά της αλλά γιατί έλεγε πως το είχε ανάγκη η Ειρηνούλα να αγαπηθεί περισσότερο." Η Ιωάννα είναι σαν σταρ του σινεμά,λάμπει,γελάει συνέχεια,δεν έχει ανάγκη είναι πολύ δυνατή και πάντα τα καταφέρνει"
Πράγματι μ' έκανες δυνατή και να ξεπερνάω μόνη μου τις δυσκολίες,να κοιτάω μπροστά και να καμαρώνω για ότι έφτιαξα..


Γυρίζω πίσω μου στα παιδικά μας χρόνια και σε βλέπω με την τράπουλα στα χέρια γιαγιά μου.Έκλεινες την συρώμενη γυάλινη πόρτα να μη μας δεί ο παππούς και ρίχναμε τα χαρτιά,επιστήμονας ήσουν στο να μας λές το μέλλον μας.Κι εγώ σε άκουγα με τόση προσοχή και μετά ερχόταν το καφεδάκι το τούρκικο που όλο με μάλωνες που δεν το έπινα με ευχαρίστηση και με δυσκολία κατάπινα 5 γουλιές ίσα-ίσα για να μου πείς το φλυτζάνι..Χθές έφυγες,θαύτηκες και μαζί σου πήρες και τα μυστικά μου,το βιβλίο της ζωής μου.Ποτέ δεν φοβήθηκα να σου πώ τί πρόκειται να κάνω και με ποιόν...ήξερες τα πάντα,κι όμως ποτέ δεν είπες τίποτα σε κανέναν..η μαμά όταν τα μάθαινε εκ των υστέρων, με μάλωνε και μου έλεγε να σου το πούμε με πλάγιο τρόπο ή και καθόλου για να μην σε ταράξουμε..Κι εγώ γελούσα μέσα μου γιατί όχι μόνο τα ήξερες αλλά είχες κι αγωνία για το πώς τα πέρασα!
"Άμα Τουρκέψεις Ιωάννα μου να πάρεις Αγά"
"Θέλω Ιωάννα μου να γίνεις δυνατή,να μορφωθείς και να μην έχεις ανάγκη κανέναν
άντρα.Αλλά να παντευτείς γιατί χρειάζεται να έχουμε έναν άντρα στο σπίτι..έστω για να μας αλλάξει μία λάμπα"
"Μη σε στεναγχωρεί που πήρες μικρό άντρα,κι εμένα η μητέρα μου ήταν μεγαλύτερη και παρ'όλα αυτά έζησε περισσότερο απο κείνον και δεν πέταξε το πρόσωπό της ούτε μία ρυτίδα" ήξερα γιαγιά μου πως μου λεγες ψέμματα,αλλά έκανες τα πάντα για να μην στεναγχωρηθώ...
Όλα αυτά κι άλλες αμέτρητες συμβουλές μου έδινες και με εμψύχωνες..γιατί λοιπόν εγώ να κλάψω και να με δείς στεναγχωρημένη.Εγώ ήμουν δίπλα σου στο νοσοκομείο όταν σε πήγαν αναίσθητη στα επειγόντα.Ήξερα πως μ'άκουγες και γελούσα στην γιατρό όταν με ρωτούσαν για σένα,και τους έλεγα πως αυτήν που βλέπετε ήταν γιατρός και διευθύντρια στο ΙΚΑ και τότε στο Σανατόρειο"νοσοκ.φυματικών",δεν μασάς τους έλεγα,είσαι πολύ δυνατή και θα τα καταφέρεις"
Την τελευταία φορά που σε γυριζα σπίτι με το ασθενοφόρο με ρώτησες "Λες Ιωάννα να με χρειάζεται κάποιος,γι' αυτό με γύρισε πίσω ο Θεός;"


"Ναι γιαγιά μου εγώ.Αλλά όχι έτσι.Σε θέλω όπως τότε,να βλέπεις να γελάς να καταλαβαίνεις,να συζητάμε,να πίνουμε τα καφεδάκια μας και να ΄ρίχνουμε χαρτιά λέγοντας μυστικά..."

Δεν απάντησα στην ερωτησή σου κι όλα τα παραπάνω τα είπα απο μέσα μου!

Καληνύχτα!

Σ'αγαπώ!

Και χαίρομαι που τώρα βλέπεις...και συγχώρα με που έκλαψα καθώς σου έγραφα όλα αυτά...έστω δεν μας είδε κανείς!

"Θα με περιμένεις κάποτε καλά;"

ΧΩΡΙΣΜΟΣ....ΤΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ....

Το τηλέφωνο χτύπησε...

Ήταν μία καλή μου φίλη απο παλιά....

Οι ζωές μας πολλές φορές ήρθαν στην ίδια ευθεία....

Είμαστε φίλες 12 χρόνια,γνωριστήκαμε στο τότε μαγαζί που είχα με επώνυμα ενδύματα,είχε έρθει να πιάσει δουλειά,συνεργαστήκαμε αρκετά,και κάπου στην μέση μείναμε έγκυες συγχρόνως...εκεί δέσαμε ακόμα περισσότερο.Είχαμε ήδη ένα πολύ κοινό στοιχείο την εγκυμοσύνη,και ένα δεύτερο,ότι περιμέναμε και οι δύο κοριτσάκι,το πρώτο μας παιδί ήταν κοριτσάκι!!!!Κάποια στιγμή έφυγε απο το μαγαζί κι εγώ το ίδιο γιατί οι εγκυμοσύνη μας πήγαινε απο το κατώ στο χειρότερο...αιμοραγίες,ακινησία κ.α.π

Παρ'όλο τα δύσκολα γεννήσαμε δύο υγειέστατα κοριτσάκια με 15 μέρες διαφορά...

Οι δρόμοι μας όμως κάποια στιγμή άλλαξαν πορεία...χώρισε μετά απο ενάμιση χρόνο και βρέθηκε σε πολλές οικονομικές δυσκολίες....φυσικά και της στάθηκα αλλά πολλές φορές μετά απο έναν χωρισμό σε πιάνει η τάση να θέλεις να απομακρυνθείς και να κρυφτείς για λίγο διάστημα απ'όλα κι απ' όλους....σωστά; έτσι κι έγινε,απομακρυνθήκαμε,αλλά ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε φίλες.
Τα χρόνια πέρασαν και μετά ήρθε και η δική μου στιγμή να πώ αντίο στο γάμο μου και εκείνη επέστρεψε για να μου σταθεί σαν καλή φίλη και να μου δώσει κουράγιο πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ και πως ξαναπαντρευόταν και ήθελε πολύ να παραβρεθώ στον νέο της γάμο!!!
Χάρηκα πολύ με την καινούρια της αρχή και ευχήθηκα όλα να πάνε καλά αυτή την φορά....Λίγους μήνες αργότερα γνώρισα κι εγώ τον σημερινό μου σύζυγο και τότε πράγματι πίστεψα πως μοιάζουμε πολύ...δεν το βάλαμε κάτω!!!
Η ιστορία όμως δεν ήταν ευχάριστη για κείνην..αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα με την υγεία της το οποίο δυστυχως έβαλε στην άκρη το θέμα μιας επιθυμητής εγκυμοσύνης.Την ώρα που εγώ κρατούσα στα χέρια μου μία νέα ζωή,εκείνη βρισκόταν στο χειρουργείο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το σοβαρό πρόβλημα της υγείας της. Και το χειρότερο ήταν πως ήταν μόνη σ' αυτόν τον γολγοθά.Ο συζυγός της αποστασιοποιήθηκε και της δήλωσε πως δεν έχει διαθεση να συνεχίσει άμα δεν μπορεί να του χαρίσει ένα μωρό....

Και κάπου εδώ με βρίσκει το τηλεφώνημά της για να μου πεί να πάμε σε κανέναν παιδότοπο τα μικρά και να μου πεί την στεναγχώρια της.Ο χωρισμός της χτύπησε για άλλη μιά φορά την πόρτα της και συγχρόνως λόγω μείωση προσωπικού την διώξανε κι απο την δουλειά της ύστερα απο τόσα χρόνια...Τί να της πώ και πώς να την παρηγορήσω;
Με πόνεσε πολύ όταν μου είπε..."Ρε φιλενάδα,πώς θα πώ για άλλη μιά φορά στην μικρή μου πως και πάλι θα είμαστε μόνες και πως δεν φταίς εσύ! "
Είναι ότι πιο σκληρό μπορεί να μας συμβεί,να βλέπουμε τις αποφάσεις μας να τις βιώνουν και τα παιδιά μας,τα λάθη μας να χτυπούν πάνω τους,οι φόβοι μας να γίνονται εφιάλτες τους, κι εμείς πρωταγωνιστές της παράστασης με αυλαία τα προσωπάκια τους!

Δεν θέλω να βρεθώ ποτέ στην θέση της,φοβάμαι πως δεν θα έχω την ίδια ψυχραιμία με τότε...Θα σταθώ δίπλα της όσο περισσότερο μπορώ και περισσότερο στο να της βρώ μία δουλειά γιατί θα το χρειαστεί!

Tα 'χω παίξει....

Έχω χαζέψει...

Ναί,πράγματι τα 'χω παίξει με τα παιδιά μου....

Ξυπνάω κάθε μέρα στις έξι το πρωί και ο γολγοθάς μου ξεκινάει....

Το χειρότερό μου όμως είναι στις 4 ηώρα όπου βάζω κάτω και τους δύο για διάβασμα. Πρώτη και πέμπτη δημοτικού. Ποιός τους είπε πως πρέπει κι εγώ να πάω σχολείο απο την αρχή..Απο τη μιά η κόρη μου,η οποία δεν μπορεί να διαβάσει με τίποτα μόνη της...ιστορία,θρησκευτικά,αγγλίκά,γαλλικά...έχουν γίνει ο εφιάλτης μου....θρίλερ λές και βλέπετε....Το καλύτερο όμως επεισόδιο είναι όταν έρθει η ώρα που ο μικρός μου πρέπει να μάθει ορθογραφία τις λέξεις "πατάτα/τόπι/πιπίλα κ.α.π" Η σιωπή των αμνών σας λέω διαδραματίζεται σπίτι μου...εγώ ουρλιάζω κι ο Πασχάλης έχει φάει τη γλώσσα του...δεν λέει κουβέντα.Κοιτάει απλά τις σελίδες με τις λέξεις και το παίζει αμνός!!!!!

Και στην μέση ο Δημητράκης,ο οποίος κλαίει,γκρινιάζει και όλο κάτι θέλει να μασουλάει για να το βουλώσει για κανένα τέταρτο....Περιμένω πως και πως να πάει 9μμ να έρθει ο άντρας μου και να αναλάβει μαθηματικά και φυσική με την κόρη μου κι εγώ να κλέψω λίγα λεπτά κάνοντας ένα γρήγορο ζεστό ντούζ.Δεν θέλω να ακούω κανέναν και τίποτα...θέλω να πάρω τα βουνά!!!!!

ΌΧΙ ΑΛΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ,ΟΧΙ ΑΛΛΟ "Τ ΚΑΙ Α= ΤΑ"..................

Όσα φέρνει η στίγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος...

Απέναντι ακριβώς απο το μπαλκόνι μου,βρίσκεται το μαγαζάκι του Κυρ Τάσου..γραφικός,κλασσικός ράφτης...ξέρει τα πάντα στην γειτονιά και πολλές φορές αναλαμβάνει καθήκοντα θυρωρού για όλους μας
" - κυρ Τάσο φεύγω για λίγο,δώσε τα κλειδιά στον άντρα μου,μόλις έρθει"
"- κυρ Τάσο,άμα δείς την γύφτισσα που μαζεύει ρούχα,βάλε μια φωνή και έφτασα..."
"- κυρ Τάσο,άμα δείς τον καρπουζά πάρε ένα μεγάλο και στα δίνω τα χρήματα.."

Αυτά κι άλλα τόσα ακούει καθημερινά ο Κυρ Τάσος και ποτέ του δεν λέει όχι.Εγώ απο τότε που γέννησα και έκατσα σπίτι απολαμβάνω την παρέα του απο το μπαλκόνι και κάπου κάπου του κατεβάζω κι ένα καφεδάκι και πίνουμε παρέα εξ αποστάσεως.Μου λέει πολλές ιστορίες μιάς και βρίσκεται στην γειτονιά πάνω απο 30 χρόνια...ξέρει τους πάντες και τα πάντα..καλά πολλές φορές τα παραλέει λιγάκι αλλά δεν πειράζει γιατί ένας κλασσικός ράφτης το κουτσομπολιό το 'χει στην τσέπη του!!!

Χθές το απόγευμα λποιπόν κοίταξα λίγο απο το παράθυρο μα ο Κυρ Τάσος δεν ήταν εκεί..σκέφτηκα πως ίσως πήγε να παραδώσει κανένα ρούχο...

Μετά απο μία ώρα τον ξαναθυμήθηκα γιτί έκανε αρκετό κρύο και είπα να του κατεβάσω λίγο ζεστό καφεδάκι...Δυστυχώς όμως αυτήν τη φορά είδα το 166 να το φωνάζει μία γυναίκα που μπήκε στο μαγαζάκι του και τον βρήκε πεσμένο κάτω στο πάτωμα γεμάτο εμμετό...Δεν είχε επαφή με το περιβάλλον και η "πλάκα" 'ηταν πως όσες φορές κι άν μιλήσαμε για όλους τους άλλους, ποτέ δεν μου είχε πεί κάτι για κείνον..ούτε το επίθετό του...Ο τραυματιοφορέας το ζήτησε μα κανείς μας δεν το ήξερε..όλοι τον φωνάζαμε ράφτη ή κυρ Τάσο!!!

Ερήμωσε το μαγαζάκι,πέσανε τα στόρια,εγώ πήρα στο σπίτι μου το αγαπημένο του πουλάκι και εκείνος τράβηξε στο Ιπποκράτειο χωρίς να έχει τις αισθήσεις του...Σε λίγες μέρες περίμενε την σύνταξή του,έκανε όνειρα αρκετά...σήμερα θα πάρω να μάθω τί κάνει και να έρθω σε επαφή με τους δικούς του.Η αγωνία μου μεγάλη λες κι είναι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος...πώς να 'ναι άραγε σήμερα;;;είναι καλά;;

Προσεύχομαι για τον Κυρ Τάσο!